در این بخش قصد داریم بررسی کنیم آیا ترجمه پذیری وجود دارد یا صرفا تصوری اشتباه در خصوص ترجمه است. باید دانست هر چیزی را نمی توان به هر زبانی ترجمه کرد هرقدر ساختار دو زبان و دو فرهنگ از هم فاصله داشته باشد ترجمه مشکل تر می شود، در برخی ترجمه ها خصوصا ترجمه های جناس، بازگرداندن عبارت بسیار دشوار است.
گاهی نمی توان برخی گفتگو ها را به زبان دیگری ترجمه نمود زیرا فقط در آن فرهنگ معنای واژه می گنجد, به این نوع ترجمه نا پذیری، ترجمه ناپذیری زبانی گفته میشود. نوع دیگر مشکل در ترجمه کلماتیست که در فرهنگی خاص کاربرد دارد و معادل آن در دیگر فرهنگ ها وجود ندارد. برخی نویسندگان عباراتی غریب با توهماتی هنرمندانه به کار می برند و نتیجه، نوشته هایی گاه نزدیک به هذیان میشود، ترجمه این نوشته ها بسیار دشوار و اغلب با عدم رضایت همراه است.
یکی دیگر از ترجمه نا پذیر ها عباراتی است که ارجاعات فرهنگی دارد, این عبارات در حقیقت به زبان دیگر ترجمه می شود اما کم تر کسی مفهوم آن ها درکک خواهد کرد، گاها نوشته هایی هستند که از نظر ترجمه مشکلاتی ایجاد نمی کنند و تک به تک عبارات معنا دارد اما ترجمه ی آن فقط در صورتی برای مخاطبب قابل فهم است که با آثار این هنرمندان و همچنین اصطلاحات محاوره ای و … آشنایی داشته باشد. در حقیقت ترجمه با دو سر کلامی و فرهنگی مواجه است.
راه کار ترجمه متون ترجمه ناپذیر
در این بخش راه کار ترجمه متون ترجمه ناپذیر را بیان خواهیم نمود. برخی برای ترجمه بهتر این نوشته ها، استفاده از زیر نویس و در حقیقت پی نوشت را توصیه کردند، بسیاری از مترجمین نیز، چنین عمل کرده اند، اما همه ما می دانیم متن زمانی مناسب و دل نشین خواهد بود که بتوان آن را پی در پی و به دنبال همم مطالعه کرد. قطع شدن ارتباط مخاطب با متن حتی برای لحظه ای،موجب می شود نفوذ قلم نویسنده ازبین رفته و متن اثرگذاری روی مخاطب را از دست دهد.
چنین کاری به مثال گوش دادن هم زمان به دو آوای متفاوت است، همانقدر نا ملموس و دوست نداشتنی.
برخی مترجمان روش دیگری را انتخاب کردند، آنها معتقدند اگر ذهن هنگام مطالعه قطع شود، نمی تواند به اصل متن پی ببرد، این افراد پا ورقی را برای انتقال مفهوم انتخاب نمی کنند؛ بلکه در آغاز متن، دانستنی های لازم برای درک صحیح از متن را به خواننده منتقل می نمایند، با این عمل در هنگام مطالعه با علم به برخی نکات، خواننده بیشتر به مفهوم اصلی دست می یابد.
در این روش ذهن قطع و وصل نمی شود ، بلکه خواننده با متنی منسجم و کامل مواجه است و لذت خواندن چنین ترجمه هایی بسیار بیشتر از نوع قبل است. مترجمان بسیاری هستند که در ترجمه ی آثار خود از این سبک استفاده می کنند و بسیار موفق عمل نموده اند. دستیابی اولیه به مفاهیم اصلی کمک میکند مخاطب از متن دور نشود و در هنگام مطالعه پرش ذهن و عدم تمرکز باعث از بین رفتن متن و نرسیدن به درک صحیح از آن نشود.
این روش ترجمه برای تمامی آثار بهترین تدبیر است. با این سبک ترجمه می توان جملات و عبارات ترجمه ناپذیر را تا حد زیادی ترجمه و در انتقال مطلب بهترین راه امانت داری را رفت.پ